ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ

            Όπως απεκάλυψαν οι εφημερίδες, ο κ. Μαν. Πετσίτης, ο γνωστός πλέον σερβιτόρος, εδήλωνε ετησίως ως εισόδημα του 4.911 €.

            Ο εκπληκτικός αυτός νέος, κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να έχει εισοδήματα ύψους 204.160 €, προερχόμενα από έναν κύκλο επιχειρηματιών, φιλικών προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

            Συγκεκριμένα το 2015 έλαβε από την Ionios Financial (τελεί ήδη υπό εκκαθάριση) 17.500 €.

            Το 2016 εδήλωσε απολαβές 72.639 € από την εταιρεία Ελληνικά Λιπάσματα και Χημικά ELFE (Λαυρεντιάδης), 45.935 € από την ΑΛΦΑ Δορυφορική Τηλεόραση (Κοντομηνάς), 32.500 € από την TAF Sports Marketing (Ντέρης, πουλάει και αγοράζει δικαιώματα αθλητικών διοργανώσεων), 28.000 € από την Forthnet, 20.032 € από την D-Project (εταιρεία παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών) και 5.000 € από την ΙΚΕ με την επωνυμία LMI.

            Οι συνολικές απολαβές της διετίας 2015-16 ανέρχονται σε 221.660 €, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ.

            Το 2017 η ELFE αύξησε την αμοιβή του στα 128.500 € (αύξηση 65%) και οι ετήσιες απολαβές του από τις υπόλοιπες "υπηρεσίες" του στην Forthnet και την TAF ανήλθαν στα 219.000 €.

            Είναι φανερό ότι ο "σερβιτόρος", ούτε είχε τις γνώσεις για παροχή εξειδικευμένων εργασιών στις άνω επιχειρήσεις, ούτε υπήρχε χρόνος που να επαρκούσε για παροχή αυτών των υπηρεσιών.  Ο άνθρωπος, δεν ήταν πραγματικά εργαζόμενος.

Ήταν απλώς εισπράκτορας...

                                                                                                  ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΤΟΥΣΕΡ

            Ο περιορισμένης έως ανυπάρκτου παιδείας κ. Τσίπρας, επικαλέστηκε τον Μαρξιστή Γάλλο φιλόσοφο Αλτουσέρ. Είπε στις 14-12-2018 στο Παλαί Ντε Σπορ: «Η Ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Και είναι αλήθεια αυτό που είπε κάποτε ο Αλτουσέρ:

 Η Ιστορία διαρκεί πολύ."»

            Η παραπομπή αυτή έγινε για να ενισχύσει τον ισχυρισμό του ότι εδώ, άρχισε η σταδιακή επάνοδος στην ευημερία και δεν πρέπει να βιαζόμαστε, μια και οι βελτιώσεις δεν γίνονται αστραπιαία, "όπως είπε ο Αλτουσέρ".

            Αλλά αυτή η φράση δεν έχει καμία σχέση, με την υπομονή που απαιτείται για να ευδοκιμήσουν οι αγώνες της Αριστεράς. Και καλά ο Τσίπρας δεν ξέρει. Εκείνοι που του το' γραψαν δεν είχαν φιλότιμο; Τόσο αδίστακτοι αμοραλιστές είναι; Δεν σεβάστηκαν έναν Πρωθυπουργό που θα μπορούσε, όπως και έγινε, να εκτεθεί δημόσια;

            Ο Αλτουσέρ στο βιβλίο του "L' avenir dure longtemps”(Το μέλλον διαρκεί πολύ), (το μέλλον, το μετέτρεψαν αυθαίρετα σε ιστορία) λέγει: «Γράφω αυτό το βιβλίο, Οκτώβριος 1982, βγαίνοντας από μια τρομερή δοκιμασία... διότι στραγγάλισα τη γυναίκα μου, που ήταν τα πάντα για μένα». Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1990, μετά το θάνατό του.

            "Το μέλλον", λοιπόν, που "διαρκεί πολύ", έχει να κάνει με τη διαχείριση των τύψεων του Αλτουσέρ κατά τη διάρκεια του υπολοίπου χρόνου της ζωής του και την αναζήτηση της ερμηνείας για τη "σφοδρή και απρόβλεπτη κρίση φρενών" που τον οδήγησε στη δολοφονία. Δηλαδή θα μπορούσε να πει κανείς εύστοχα ότι: το βιβλίο αυτό αποτελεί διερεύνηση του κόσμου της τρέλας, από ένα φιλόσοφο που έπεσε θύμα της.

            Ευτυχώς, ο κ. Πρωθυπουργός έπεσε θύμα, μόνον των αδίστακτων λογογράφων του!

            Για την ιστορία, που δεν διαρκεί, υπενθυμίζουμε ότι: μαθητής του Αλτουσέρ και της τρέλας του, ήταν και ο δικός μας Νίκος Πουλαντζάς, της Ανανεωτικής Αριστεράς, που αυτοκτόνησε στο Παρίσι εκείνον τον καιρό.

            Αλλά το δίδαγμα είναι ότι αυτή η αριστερά, δεν ορρωδεί προ παραποιήσεως και παρερμηνείας τίτλων και καταστάσεων, αρκεί να βολεύει την κομματική της τακτική.

                                                                                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΛΗΘΗ

Μυρίζοντας τον πολιτικό αέρα, που φέρνει όπως φαίνεται ταχύτερα τις εκλογές, διαπιστώνω ότι αυτή τη φορά θα ταλαιπωρηθεί η λήθη.

Μη αποκρυπτόμενη είναι η προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας, ώστε τα έργα και ημέρες της, να περιπέσουν στη λήθη.

Διαπιστώνω μια υπαρξιακή αγωνία των κυβερνώντων να εγκαταστήσουν τη λήθη. Θέλουν να ξεχασθούν όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια από το Συριζαίϊκο συγκρότημα..

Θέλουν μερική υπόσταση της λήθης. Την θέλουν ακρωτηριασμένη. Θέλουν να παραμορφώσουν την εμπειρία του πραγματικού, με το δικό τους επιθυμητό άλμα.

Θέλουν να ξεχαστεί ●το οργανωμένο ψεύδος, ●η συνειδητή παραποίηση του υπαρκτού κόσμου, ● η καταπάτηση της κοινής λογικής, ●η προσβολή και●η ταπείνωση των ανθρώπων.

Τί σκέπτεσθε;

Θα ανεχθούμε και αυτή τη φορά τον υποβιβασμό της νοημοσύνης μας;

Θα ανεχθούμε τη διαστροφή και παραποίηση του υπαρκτού;

                                                                                      ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Ο Λακλάου και ο ΣΥΡΙΖΑ

            Ο Ερνέστο Λακλάου (Αργεντινός), άσκησε κριτική στον παραδοσιακό Μαρξισμό και καθώς γράφει στο βιβλίο (που έγραψε με τη σύντροφό του Σαντάλ Μουρ), θωρεί αυτόν ότι δεν αποτελεί κατάλληλο εργαλείο για την ανάλυση του σύγχρονου κόσμου. Πιο συγκεκριμένα εναντιώθηκε στον οικονομισμό και στην ταξική αναγωγή των ορθοδόξων μαρξιστών (Post-marxm without apologies, 1987). Γι' αυτό και κατατάσσεται στους αριστερούς μεταμαρξιστές φιλοσόφους.

            Συζητείται στους κύκλους της Αριστεράς, η "θεωρία του λόγου" που εντάσσεται σε ευρύτερα ρεύματα, όπως ο μεταστρουκτουραλισμός και ο μετα-μαρξισμός (Σχολή του Έσσεξ) και είναι ιδιαίτερα γνωστός για τη θεωρία του για τον Λαϊκισμό.

            Θεωρεί ότι ο Λαϊκισμός, ως όρος δεν έχει a priori θετικό ή αρνητικό πρόσημο, αλλά αξιολογείται στην πορεία του (ίδε βιβλίο του: "On populist Reason", 2005). Αλλά στο βιβλίο του "Η Αριστερά στην Ευρώπη πρέπει να γίνει πιο λαϊκίστικη", αξιολογεί θετικά τον αριστερό λαϊκισμό και αρνητικά τον δεξιό λαϊκισμό, φέρνοντας παράδειγμα τη δικτατορία του Περόν στην Αργεντινή, που υπήρξε βίωμά του.

            Ο Λακλάου όρισε τον αριστερό λαϊκισμό ως: «μία νέα μορφή ριζοσπαστικής δημοκρατίας, μία εξέγερση πολιτικά απάτριδων μαζών, ενάντια στην κυριαρχία διεφθαρμένων οικογενειών και ΕΛΙΤ».

            Επρέσβευε, με την κοόρτη του Έσσεξ, ότι ο λαϊκισμός καθ' εαυτός, δεν είναι κακός ούτε αντιδημοκρατικός, αλλά είναι αναγκαίο στοιχείο προκειμένου να "κατασκευαστεί" ο Λαός. (Τα περί στοιχείων, στιγμών, λόγου, αναγωγής, συνάρθρωσης, κομβικών σημείων, εξάρθρωσης κ.λπ., αναφέρονται στη "θεωρία του λόγου".)

            Εκεί γίνεται εις βάθος αναφορά για την "ενδεχομενικότητα", δηλ. την ειδική μορφή που παίρνει ένα σύστημα σχέσεων ετερογενών στοιχείων, που είναι στο "παιχνίδι" της ....., το οποίον δεν οδηγεί σε κάποιο τέλος και για το οποίο «δεν υπάρχει κάποια προδιαγεγραμμένη κινητήριος δύναμη της ιστορίας, παρά μόνον η ενδεχομενική δυναμική της διαλεκτικής».

            Γι' αυτό ο αριστερός λαϊκισμός δεν έχει κάποια ιδεολογία. Είναι ο θρίαμβος του τακτικισμού, επισημαίνει ο καθηγητής Α. Πανταζόπουλος του ΑΠ.Θ.

            Εργαλειοσκοπεί τα κοινωνικά αιτήματα, δεν έχει αναστολές. Δεν έχει όρια που θα φθάσει. Εξάπτει τα κοινωνικά πάθη, δεν τον ενδιαφέρουν οι θεσμοί, ο κυνισμός του ψυχρός και αδίστακτος δεν υπολογίζει ούτε τις ατομικές ελευθερίες. Κι αυτές περιστέλλονται προ της εξουσιολογολαγνείας του.

            Στοχεύει συστηματικά και επίμονα στην κοινωνική διαίρεση:● "Λαός" vs "ΕΛΙΤ", δηλ. λαός κατά του κατεστημένου, ●φτωχοί κατά πλουσίων, εμφυλιοπολεμική πάντα η διάθεση. Οι άλλοι είναι προδότες, πουλημένοι στους ξένους.

            Η βία είναι συστατικό στοιχείο της πάλης του λαϊκισμού. Δεν είναι μόνον σωματική, αλλά λεκτική και ιδεολογική.

            Ας θυμηθούμε τα αντίστοιχα του Τσίπρα, για περιγραφή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου: «Μαύρο μπλοκ, μαύρη πολιτική, μαύρη προπαγάνδα».

            Οι υπουργοί της ήσαν: προδότες, εθελόδουλοι, γερμανοτσολιάδες, ενώ για τους εαυτούς τους κρατούσαν το φωτοστέφανο του ηθικού πλεονεκτήματος.

            Δεν υπήρχε πολιτική αντιπαράθεση, αλλά εξόντωση των αντιπάλων.      Το απόλυτο σύνθημα «ή ΕΜΕΙΣ ή ΑΥΤΟΙ», με το οποίο ήρθαν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία  ήταν έμπλεο διχασμού και φανατισμού,

            Ο Λαϊκισμός αυτός λειτουργεί ως μονόδρομος για την εξουσία. Μόνον αυτήν βλέπει. Γι' αυτήν, δίνει και κάνει τα πάντα.

            Με το Λαϊκισμό ΔΕΝ υπάρχει συναίνεση. Ούτε την επιδιώκει, ούτε τη θέλει. Η κυβερνητική τακτική το επιβεβαιώνει. Σε όλα τα θέματα. Οικονομικά, εργασιακά, εθνικά κ.λπ.

            Εάν εμφανισθεί προς στιγμή με διάθεση συναίνεσης, δεν πρόκειται για αληθινή πρόθεση συναίνεσης. Είναι τακτικισμός, για να περισώσει ό,τι μπορέσει από την εξουσία.

            Έχει και μια ευοίωνη πρόβλεψη ο Λακλάου: «Όταν ο φορέας του λαϊκισμού ασκήσει πολιτική, αργά ή γρήγορα, θα στρέψει εναντίον του τις ομάδες που τον στήριξαν».

            Κάποια στιγμή ο Λαϊκισμός έχει τα όριά του.

                                                                        

                                                                                                  ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

Ζούμε σε μια σχιζοφρενική χώρα. Πλήθη πολιτών, παραβλέπουν τα ψεύδη

και την ασυνέπεια, τον καιροσκοπισμό, τη χυδαιότητα, την τάση στον ολοκληρωτισμό (αρκεί να προσδοκούν ωφελήματα), συναινούν στην ευνοιοκρατία που τους προωθεί τα συμφέροντά τους, αδιαφορούν για τη διάχυτη αγραμματοσύνη σε όλο το δημόσιο βίο.

          Ζούμε σε μια χώρα αντιφάσεων. Όταν καλείται ο Πρωθυπουργός να εξηγήσει γιατί δεν κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ  που υποσχέθηκε, εκείνος απαντάει ότι φταίνε οι άλλοι που έφεραν την οικονομική κρίση.

          Η παραδοξολογία και ο ανορθολογισμός αποθεώνονται στο: «θα σας εξηγήσω γιατί δεν τήρησα την υπόσχεσή μου: εσείς φταίτε που την έδωσα»!!!      Το ίδιο απαράλλαχτα ισχύει και στο πρόσφατο επιχειρήματα του κ. Πρωθυπουργού: «Αν πιστεύετε ότι αντάλλαξα με τη συμφωνία των Πρεσπών, την μη περικοπή των συντάξεων, τότε καταψηφίστε την μη περικοπή»!!!

          Θα μπορούσε ακόμα να πει, σε αυτούς που τους αποκαλούν απατεώνες, στις σχετικές κατηγορίες που του απευθύνουν, ότι: «Αφού μας θεωρείτε απατεώνες, γιατί δεν φεύγετε από το Κοινοβούλιο;»

          Η αναισχυντία έχει εισχωρήσει στο μεδούλι και πολλών συνοδοιπόρων και άλλων πολιτών, που εκμεταλλεύονται την απαξίωση των ηθικών αρχών και των προσωπικών Αξιών.

          Συλλαμβάνεις τον άλλο να κλέβει το φίλο του, το συνεταίρο του κι αυτός να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

          Του αποδεικνύεις ότι το κλέψιμο του συνεταίρου του, το βεβαιώνουν και οι συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις και εκείνος απαντάει ότι είναι ψέματα.

          Αυτά τα συμπτώματα δεν είναι παρακμή του πολιτικού βίου. Είναι αποσάθρωση της κοινωνίας. Είναι το ΡΕΚΒΙΕΜ μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει.

          Δεν θέλω ν' αποχαιρετίσω την Ελλάδα που χάνεται.

                                                                                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΕΝΟ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

Η συμφωνία των Πρεσπών αφήνει και άλλο κενό.

Η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, ρητώς εξαιρεί το άρθρο 36 του Συντάγματος, από την ενσωμάτωση της νέας ονομασίας "Δημοκρατία της βόρειας Μακεδονίας" (Republika Severna Makedonija).

            Ιδού τι γράφει: «Στο Σύνταγμα οι λέξεις "Δημοκρατία της Μακεδονίας", αντικαθίστανται από τις λέξεις "Δημοκρατία Βόρειας Μακεδονίας" και η λέξη "Μακεδονία" αντικαθίσταται από τις λέξεις "Βόρεια Μακεδονία", εκτός από το άρθρο 36 του Συντάγματος, της Δημοκρατίας της Μακεδονίας».

            Το άρθρο 36, αφορά σε όσους έλαβαν μέρος στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της Μακεδονίας (χωρίς προσδιορισμό Κράτους) και «όλους εκείνους που εκδιώχθηκαν και φυλακίστηκαν λόγω της υποστήριξης των ιδεών για μια ξεχωριστή ταυτότητα του Μακεδονικού λαού και της μακεδονικής κρατικής οντότητας (Macedonian Statehood)». Δηλ. αφορά και σε όσους ακολούθησαν και στην Ελλάδα τις αποσχιστικές αποφάσεις / Διακήρυξη του ΑΣΝΟΜ (Αύγουστος 1944).

            Αυτά, βεβαιωμένα και από την γραφίδα του πεπειραμένου διακεκριμένου πρέσβεως επί τιμή,  κ. Αλεξ. Μαλλιά.

            Ακούστηκαν ισχυρισμοί ότι "πρόκειται για ιστορικό γεγονός", το οποίο δεν μπορεί τώρα να τροποποιηθεί.

            Όμως το Σύνταγμα του 1991, εστηρίζετο σε δήθεν ιστορικά γεγονότα, τα οποία στην συνέχεια αμφισβητούνται και τροποποιούνται. Γιατί εξαιρείται το άρθρο 36;

            Όταν η σημερινή ιστορία και ο εθνικός μύθος των γειτόνων μας, αναφέρεται στην "Αιγαιατική Μακεδονία", δεν είναι δυνατόν να μην ενοχλείται κάθε Έλληνας από την εξαίρεση αυτή.

            Είναι μια από τις θρυαλλίδες του μέλλοντος στη Βαλκανική.

                                                                                     ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Οι παραδοξότητες του 2018

Πρώτη     :    Η "καθαρή έξοδος" από τα Μνημόνια

Η παραδοξότητα της προβαλλόμενης ως νέο "success story" εξόδου περιέχει ακατανόητους συμβολισμούς, για μια χώρα που αφήνεται στην τύχη της. Χώρα μετέωρη, εκτός των προγραμμάτων διάσωσης, αλλά και εκτός των αγορών.

Χώρα που ως πολιτικό σύστημα, αλλά και ως κοινωνία δεν έχει βρει τρόπο για στοιχειώδη συνεννόηση.

Φαίνεται ότι κανένας δεν έχει συνειδητοποιήσει και καταγράψει την πραγματική θέση της Χώρας, τη θέση που αυτή τη στιγμή βρίσκεται.

Χώρα που εκτρέφει το διχασμό και ευτελίζει την πολιτική της ζωή. Αναζητείται ποιότητα, αλλά δεν βρίσκεται.

Ακόμη και ο τρόπος της εκλογικίστικης διανομής των επιδομάτων εξευτελίζει το Λαό, τον μεταχειρίζεται ως πληβειακή μάζα. Κάνει "λάθη" στη διανομή για να προσθέτει κάθε μήνα και κάτι παραπάνω για τη "διόρθωση". Πλήρης κατάπτωση.

Η υποβάθμιση της ποιότητας της πολιτικής εξουσίας, σημαίνει αυτόθροη υποβάθμιση της ίδιας της Δημοκρατίας. Δεν ανησυχεί κανέναν;

Δεύτερη  :    Η "σύμβαση" για δήθεν χωρισμό Κράτους - Εκκλησίας

Δηλώσεις Πρωθυπουργού και Προκαθημένου της Εκκλησίας και έπαινοι του τελευταίου για τον πρώτο, για το ανύπαρκτο "επίτευγμα". "Επίτευγμα" που ούτε χωρισμό οποιασδήποτε μορφής έκανε, ούτε έλυε προβλήματα. Το μόνο επίτευγμα ήτο η επισφάλεια της μισθοδοσίας των κληρικών και η προσπάθεια επιβολής περισσότερης της Διοίκησης της Εκκλησίας προς τους λοιπούς κληρικούς.

Θα λέγαμε ότι κάτι ανάλογο κάνει και η Κυβέρνηση για επιβολή της εξουσίας της, στις άλλες ανεξάρτητες Αρχές και Εξουσίες (Δικαστική κ.λπ.).

Αποδείχθηκε, όμως, ότι η Διοίκηση της Εκκλησίας μας, της Ορθόδοξης, δεν είχε τον ίδιο βηματισμό με την κυρίαρχη Ιεραρχία της Ελλάδος.

Αποδείχθηκε, ακόμη, ότι η προσωπική επιλογή της Διοίκησης της Εκκλησίας ήταν σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση με το πλήρωμα της Εκκλησίας, με το Λαό του Θεού της Ορθοδοξίας, αλλά και με τον κλήρο της.

Δεν ξεκαθάρισε, ακόμη, αν η "συμφωνία" ήταν αποτέλεσμα προσωπικής εμμονής του Αρχιεπισκόπου ή αυτός έπεσε θύμα πλεκτάνης του Πρωθυπουργού, για να εξασφαλίσει και προκηρύξει δέκα χιλιάδες θέσεις εργασίας!!!

Εκείνο, πλέον, που ξεκαθάρισε είναι το μήνυμα που έστειλε ο κλήρος και ο Ελληνικός Λαός, προς κάθε κατεύθυνση, ότι η Ελληνική Ορθοδοξία δεν αποτελεί ένα απλό θρήσκευμα, όπως τα άλλα της Ευρώπης.

Η Ορθοδοξία των Ελλήνων αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ψυχοπνευματικής υπόστασης της μεγάλης πλειοψηφίας του σύγχρονου Ελληνισμού και αναφαίρετο στοιχείο της εθνικής μας ιδιοσυστασίας.

Η Ορθοδοξία υπήρξε ο κύριος στυλοβάτης της Γλώσσας μας στα μαύρα χρόνια της δουλείας και για μας τους Έλληνες αποτελεί τεράστιο πολιτιστικό αποτύπωμα. Δεν χωρίζεται από την εθνική μας ταυτότητα. Είναι μέσα στην παράδοσή μας.

Τρίτη :     Η ανίατη αριστερή  «μυωπία» 

Κάποιοι από την Αριστερά αναλύουν την πολύπλοκη και ιλιγγιώδη πραγματικότητα που ζούμε σήμερα, με ιδεολογίας του 1920 και όρους του Μεσοπολέμου ή της πρωτο-βιομηχανικής εποχής, με προλεταριάτα, καπεταναίους και προτσέσα. Αρνούνται να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα της παγκοσμιοποιη-μένης εποχής μας.

Επιστρέφουν οι εύκολες λύσεις, πολεμούν αναδρομικά ένα θεατρικό φασισμό, όπως τον παλιό καιρό, με την ίδια ρητορική, λέξεις και σχήματα, διαβιούντες, σαν τον ασπάλακα, στην υπόγεια περιοχή τους, θεωρούντες ότι ο κόσμος εξαντλείται εκεί.

Αλλά ενώ αντιμάχονται με αυτά τα όπλα και με αυτές τις μεθόδους τον εθνικισμό, δεν τον βλέπουν μακρύτερα από τη μύτη τους. Γι' αυτό αναφέρονται μόνον στον ντόπιο εθνικισμό. Ο εθνικισμός των Σκοπιανών, των Αλβανών, των Τούρκων κατά της Ελλάδος, δεν τους απασχολεί. Κάποιοι αυτόν μπορεί και να τον συμπαθούν. Φοβερός ο συλλογισμός τους. Ο Έλληνας είναι φασίστας-εθνικιστής, καταλήγουν αυθαίρετα.

Τί να πεις!!! Αγνοούν και τον κομμουνιστή Μπρέχτ που έλεγε: «Δεν είμαι εθνικιστής, αλλά όταν ο γείτονάς μου γίνεται εθνικιστής εναντίον μου, τότε γίνομαι κι εγώ αναπόφευκτα εθνικιστής».

Αλλά ο τυφλωμένος κομματικός ινστρούχτορας είναι απλά μια παραδοξότητα;

                                                                                      ΓΙΑΝ.ΚΟΣ