Η Δημοκρατία ……στο εδώλιο!!

Μιλάγαμε για ισότητα ενώπιον του Νόμου, για λαϊκή κυριαρχία, για απλή αναλογική που εξασφαλίζει ισότητα στη διακυβέρνηση της χώρας.

Σήμερα οι πολιτικοί, οι διανοούμενοι και οι Συνταγματολόγοι, μιλάνε για άλλης μορφής πλειοψηφίες, που εξασφαλίζουν την Κυβερνησιμότητα.                                                                        Η αναλογική που εξασφαλίζει την πολιτική ισότητα και την αναλογική δύναμη του κυρίαρχου Λαού παραμερίζεται.

Φαίνεται ότι μπροστά στην Κυβερνησιμότητα θυσιάζονται οι ρομαντικές ιδεολογίες της ίσης ψήφου, των ίσων ευκαιριών, της ίσης μεταχείρισης, της ίσης νομικής προστασίας.

Πάντοτε υπήρχε το πρόβλημα της  Κυβερνησιμότητας. Δεν το έλεγαν. Το κάλυπταν με διάφορα προσχήματα  και πιο πολύ με αμφισβητούμενες νομοθετήσεις εκλογικών Νόμων. 

 Πότε ενισχυμένη αναλογική, πότε πλειοψηφικό ( Παπάγος), πότε και τα τρία συστήματα (απλή αναλογική- ενισχυμένη αναλογική και πλειοψηφικό- Καραμανλής 1958).

Το πρόβλημα της Κυβερνησιμότητας δεν θέλησαν ή δεν ηδυνήθησαν να το αντιμετωπίσουν ούτε οι συνταγματικοί Νομοθέτες.

Αντίθετα, θέλοντας να τονίσουν τη σοβαρότητα των θεσμών, απαιτούσαν πλειοψηφίες άνω του 50%, όπως είναι για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.λ.π.

Αλλά και αυτή η σοβαρότητα των θεσμών, φαίνεται να υποχωρεί μπροστά στην Κυβερνησιμότητα.

Γι αυτό οι συνταγματολόγοι μιλάνε σήμερα, εν όψει τροποποιήσεως  του Συντάγματος, με πολύ  «δικολαβικό» τρόπο. Π.χ. θέλουν να διατηρηθεί η πλειοψηφία των 200 ψήφων για την εκλογή του Προέδρου, αλλά συμβιβάζονται σε δεύτερη φάση με 180 ψήφους και προτείνουν και Τρίτη φάση ( ψηφοφορία)  με 151 ψήφους.

Εδώ αποκαλύπτονται όλα τα προσχήματα. Καταπίπτουν ΟΛΕΣ οι αρχές και οι αξίες μιας πραγματικής δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Τι  τιμιότερο να θεσμοθετηθεί από την αρχή, για την παραπάνω περίπτωση π.χ. εκλογής του Προέδρου, η πλειοψηφία του 50%+ 1 .   Αλλιώς ας προσφύγουν στο Λαό, ώστε να βγαίνει από εκεί ο Πρόεδρος.

Βέβαια γνωρίζω ότι και στην περίπτωση αυτή εγείρονται  θέματα και παρουσιάζονται προβλήματα.

 Οι θεσμοί δεν τυγχάνουν σεβασμού από τους εκάστοτε κυβερνώντες.                               

Ας θυμηθούμε το Δημοψήφισμα του Τσίπρα το 2015, που το ανέτρεψε σε μια νύχτα.

Εν τούτοις πάνω από την Κυβερνησιμότητα, είναι η Δημοκρατία.

Με τις ελλείψεις της και τις στρεβλώσεις της. Είναι το έσχατο καταφύγιο των αδύναμων και των αδικούμενων.

Ελπίζω να μην το ξεχάσουν οι σύγχρονοι Νομοθέτες και οι συντάκτες των προς τροποποίηση άρθρων του Συντάγματος.

                                                                                  ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

  

ΤΟ ΝΤΙΜΠΕΙΤ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ

Μας ζάλισε ο Πρωθυπουργός ότι θέλει το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών για να «καθαρίσει» με όλους.

Μετά από πολλές διαβουλεύσεις ορίστηκε στις 30-6-2019. Η σύναξη όμως, των αρχηγών της Ε.Ε δεν συμφώνησε για τον   νέο επικεφαλής της Κομισιόν και ανέβαλε την απόφασή της για την 30 -6- 2019.

Αρπάχτηκε από το γεγονός αυτό ο κ. Τσίπρας και εδήλωσε ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει το ντιμπέιτ των αρχηγών των κομμάτων, διότι συνέπιπτε με την σύναξη των Αρχηγών των Κρατών της Ε.Ε. και η παρουσία της Ελλάδος και δη η προσωπική του ως Πρωθυπουργού ήταν απαραίτητη.

Έγιναν προσπάθειες να μετατοπιστεί το ντιμπέιτ μια μέρα νωρίτερα, μια μέρα αργότερα, ώστε να επιστρέψει ο κ. Τσίπρας, αλλά κατέστη αδύνατον. Διότι ο κ. Πρωθυπουργός επέμενε ότι η παρουσία του στις Βρυξέλλες όλες αυτές τις μέρες ήταν απαραίτητη για το συμφέρον της Χώρας.

Έτσι ματαιώθηκε οριστικά το ντιμπέιτ. Οποία, όμως, έκπληξη περίμενε τον Ελληνικό Λαό, όταν την ημέρα της σύναξης των ηγετών της Ευρώπης, δηλ. 30-6-2019, είδαν τον κ. Τσίπρα να μην είναι απαραίτητος για το συμφέρον της Χώρας, αλλά να είναι απαραίτητος για το συμφέρον του κόμματός του και να ευρίσκεται στο Ηράκλειο της Κρήτης σε μεγάλη προεκλογική περιοδεία. Το αστείο είναι ότι την εκπροσώπηση των συμφερόντων της Ελλάδος, εξεχώρησε στον Ισπανό Πρωθυπουργό, ο οποίος εκπροσώπευσε την Χώρα μας .

Εδώ δεν βρισκόμαστε μπροστά σε αλγεινή μορφή ψευδολογίας, αλλά βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν Πρωθυπουργό ρίψασπι, που το’ βαλε στα πόδια και κατέφυγε στο πιο προστατευμένο μέρος γι’ αυτόν. Την Κρήτη, προσωρινώς.

Έναν Πρωθυπουργό που μπροστά στο κομματικό του συμφέρον ξεπουλάει τα πάντα.

Το είδαμε στις Πρέσπες και παντού .

Ο προδομένος Λαός κάποτε ξυπνάει.

Και ήλθε η ώρα του.    Κυριακή κοντή γιορτή.

                                                                          ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Συνέχεια ψευδολογημάτων

         Ο κ. Τσίπρας σε τηλεοπτική συνέντευξή του τελευταία, έθεσε μόνος του το ερώτημα στο Λαό: « Εάν θα συνεχιστεί η πορεία στήριξης των λαϊκών στρωμάτων ή θα είναι ένα πισωγύρισμα;»

Αλλά την στήριξη αυτή, δεν τη βλέπουν οι λαϊκές μάζες. Γιατί οι λαϊκές μάζες υπερφορολογήθηκαν. Ξεζουμίστηκαν. Χωρίς αυτό να είναι απαίτηση των δανειστών.

         Το επιδοματάκι μισής σύνταξης- φορολογημένο και από πάνω- όλοι κατάλαβαν ότι ήταν κόλπο, ήταν μεθόδευση, για να ονομαστεί «13^η σύνταξη» παραπλανητικά, όπως συνηθίζουν με τις αλλαγές των ονομασιών.

Αυτή όμως την αιτούμενη στήριξη δεν την αντελήφθη ο κ. Τσίπρας ούτε στην καταδίκη του από το Λαό στις Ευρωεκλογές. (9%η διαφορά), που όσο πάμε στις Εθνικές εκλογές διευρύνεται.

        Ο κ. Τσίπρας νομίζει ότι «δουλεύει» ακόμα το Λαό. Διότι ήταν συνειδητή επιλογή του  η φτωχοποίηση του Λαού και ιδιαίτερα της κύριας μάζας του που είναι η μεσαία δημιουργική τάξη.

Κυνικός οπορτουνισμός

         Ο κ. Τσίπρας έτρεφε την αυταπάτη ότι οι κατώτερες εισοδηματικά τάξεις είναι με το ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό αν τις πλήθαινε με την φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, είχε την πεποίθηση ότι θα έμπαιναν στην κομματική του κολυμπήθρα.

Δεν τον ενδιαφέρει αν πένονται. Μ’ ένα επιδοματάκι ζητιανιάς θα ικανοποιούντο. Δεν θα είχε κοινωνική εξέγερση. Έτσι θα μίλαγε και για αναδιανομή του εισοδήματος με την γνωστή απατηλή συλλογιστική του. Δηλ. παίρνω από όλους πολλά περισσότερα από όσα χρειάζομαι ως Κυβέρνηση και δημιουργώ το υπερπλεόνασμα και το 10% αυτού το μοιράζω ως δήθεν επιδόματα στους «φτωχότερους» (χωρίς και πάλι να λέγει με ποιόν τρόπο τους βρίσκει και στην συγκεκριμένη στιγμή είναι οι φτωχότεροι).

           Συγχρόνως η φτωχοποιημένη αυτή τάξη δεν μπορεί να αντισταθεί, έχει ανάγκες, έχει παιδιά και θα πάρει ασμένως ένα κοκκαλάκι από την Συριζαίικη πίτα.. Δηλ. θα την εντάξει αναγκαστικά στον κομματικό του οργανισμό.

        Αυτό όμως δεν είναι στήριξη των λαϊκών στρωμάτων, είναι νεοκομμουνιστική μέθοδος εξευτελισμού του ανθρώπινου είδους. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέβαλε το Λαό σε αναγκαστική κλοπή ( υπερφορολόγηση)  της περιουσίας του και του έδωσε κάτι ψίχουλα από τα δικά του!!!Δεν δημιούργησε πλούτο η διακυβέρνηση της χώρας από αυτόν, ώστε εύλογα να πει ότι μοιράζω ένα περίσσευμα.

Αμοραλισμός και αξιοπρέπεια

       Η Συριζαική παρουσία στα δημόσια πράγματα ακολουθείται από έναν πρωτοφανή και ακραίο αμοραλισμό. Δεν υπάρχουν  αρχές και αξίες. Υπάρχει μόνον ο βολανταρισμός της κυβέρνησης Τσίπρα.

      Τυφλωμένη από την Μαρξιστική μονοκαλλιέργεια της δεν υπολόγισε την τιμή και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και δη του Έλληνα.

     Ο ανορθολογισμός της, η κοινωνική καθυστέρηση, η αθεμελίωτη –φρούδη ελπίδα που εξέπεμπε δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να δικαιολογήσει.

     Υπέβαλε το Λαό μας σε μεγάλες εντάσεις, υπέθαλπε την τυφλή σύγκρουση , επεδείκνυε ένα ψεύτικο- αβαθές πάθος, μας οδηγούσε σε οριακή απόγνωση και σε ένα απέραντο συνεχές ψεύδος, στο οποίο τελικά παγιδεύτηκε και ο ίδιος και οι συν αυτώ.

     Προσπάθησε να διχάσει το Λαό μας, με επιμονή και προκλητικά ( εμείς ή εσείς, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν κ.λ.π.), ζήσαμε σε ένα κόσμο που επέπλεε το ψεύδος,             ο αμοραλισμός και η περιφρόνηση των θεσμών ( ήθελε όλες τις εξουσίες  που προβλέπει το Σύνταγμα), βιώσαμε ένα συγκρουσιακό περιβάλλον, με πολλές στιγμές αυθάδειας, ασέβειας, αγένειας και πολιτικού παροξυσμού που δεν έχουμε ξανασυναντήσει στην Πατρίδα μας.

Εμηδένισε το μέλλον των παιδιών μας

      Ο Αβραάμ  Λίνκολν έχει πει: " η ψήφος είναι πιο δυνατή από την σφαίρα. Με την σφαίρα μπορείς να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου".

     Ο Ελληνικός Λαός, με την ψήφο του, σκότωσε το μέλλον των παιδιών του. Πεντακόσιες χιλιάδες περίπου φύγανε για τις ξένες χώρες. Γιατί εδώ δεν υπάρχει ελπίδα για αξιοπρεπή δουλειά. Καθιέρωσαν εναλλακτικές μορφές εργασίας, ενθαρρύνουν έτσι την μαύρη εργασία και εναποθέτουν στις Ελληνικές καλένδες την εφαρμογή της κανονικής 8ωρης εργασίας.

       Ο ΣΥΡΙΖΑ απέκοψε κάθε ελπίδα, με τις τακτικές και τις μεθόδους του, επαναφοράς του υγιούς εργασιακού καθεστώτος. Παρότι δεν παρέλειπε συνεχώς να το υπόσχεται.                  Ο κ. Τσίπρας ενδιαφέρεται μόνον για το Κομματικό στρατό του και αδιαφορεί για τους πολίτες. Είναι κυνικός και ακραίος αμοραλιστής. Είναι δυνατόν να αδιαφορήσει στο θάνατο των γονέων, για να βγει να διαλαλήσει  ότι εξασφάλισε μόνιμη σίτηση για τα παιδιά στο ….ορφανοτροφείο.

 Τώρα πια το καταλάβαμε όλοι. 

 Ο κ. Τσίπρας ξεγελάει αυτή τη φορά τους τελευταίους των αφελών. 

 Ο χρόνος του τελείωσε.   

                                                                                                   ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΗΛΙΘΙΟΥΣ

  Εννοούμε πολιτικά ηλίθιους.

● Από την μια μεριά έχουμε τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που διεκδικεί αυτοδυναμία. Δεν πετάει στα σύννεφα. Έχει το πρόκριμα των Ευρωεκλογών ( 9% διαφορά) και τις σταθερές και συνεχείς δημοσκοπήσεις.

     Είναι πολύ φυσικό και αυτονόητο για την εκλογική διαδικασία να συνεγείρει με κάθε τρόπο τους ψηφοφόρους να προσέλθουν στις κάλπες. Διότι εχθρός της, εν προκειμένω, είναι η αποχή και η επανάπαυση των οπαδών της, στη βεβαιότητα της νίκης.

    Η επίκληση του κ. Μητσοτάκη στην ανάγκη επίτευξης αυτοδυναμίας και η προοπτική επανάληψης των εκλογών του Αυγούστου, είναι θεμιτές πολιτικές ενέργειες, που σκοπεύουν στη νίκη του Κόμματος του. Γιατί είναι κοινώς αποδεκτό ότι η χώρα πρέπει οπωσδήποτε να κυβερνηθεί από σταθερή Κυβέρνηση.

   ● Από την άλλη μεριά της νυν δεύτερης στην τάξη Αντιπολίτευσης, δηλ. του ΚΙΝΑΛ, είναι λογικό και θεμιτό να διεκδικεί τη μεγαλύτερη δυνατή αύξηση της δύναμής του, ώστε να παίξει ουσιαστικό ρόλο, σε περίπτωση μη επίτευξης αυτοδυναμίας από τη ΝΔ, αλλά και στη διαμόρφωση του ευρύτερου γίγνεσθαι που θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές.

     Είναι επομένως θεμιτό και πολιτικά ορθό, να επιδιώκει να διαφοροποιήσει τη θέση του και τα προγράμματά του, έναντι της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

     Είναι, όμως πολιτικά ανόητο και όζει χωρικής κουτοπονηριάς, το δήθεν αφελές ερώτημα με ποιόν θα συνεργασθεί μετά τις εκλογές.

     Εδώ παραβιάζεται η κοινή λογική. Διότι είναι κοινώς γνωστό ότι εάν πει ότι θα συνεργασθεί με τον άλφα ή τον βήτα, ο κάθε ψηφοφόρος θα σκεφθεί φυσιολογικά ότι θα ήταν καλύτερα να πάει κατευθείαν εις τον άλφα ή τον βήτα, για να έχει και τυχόν μελλοντικά ωφελήματα. Έπειτα δείχνει ηττοπάθεια και ότι δεν πιστεύει στους στόχους του.

    Επομένως ορθώς το ΚΙΝΑΛ απορρίπτει τέτοιες προτάσεις ή εκδοχές.

    Αλλά έχουμε και την Κυβερνητική παρέμβαση που με τον κ. Τσίπρα ή άλλους "στημένους" διαλαλητές- σαν σε λαϊκά πανηγύρια- να "βεβαιώνουν" τους οπαδούς τους ότι● θέλουν μόνον μια ψήφο για να πάρουν την Κυβέρνηση, ότι ●ο ίδιος ο Μητσοτάκης δεν πιστεύει στη νίκη του, γι’ αυτό ζητάει αυτοδυναμία ( το μείζον) και "απειλεί" με νέες εκλογές και ότι             ●οι οπαδοί των άλλων Κομμάτων και δη των αριστερών, ματαίως θα ρίξουν την ψήφο τους σ’ αυτά, γιατί  θα πάει χαμένη.

     Βέβαια υποστηρίζει ότι η δική του Αριστερά, έκανε άλματα προόδου και έφερε την κανονικότητα.

     Είναι γνωστός ο κυνισμός του κ. Τσίπρα και ο ακραίος  αμοραλισμός του συναφιού του. Τώρα ζητεί  να ακρωτηριάσουμε και την πρόσφατη μνήμη μας. Η καθημαγμένη μεσαία τάξη να μαζέψει τα κουρέλια της, να βουλώσει με αυτά τις αιμάσουσες πληγές της, να φορέσει και το κουστούμι του Τσίπρα χωρίς γραβάτα και να παραστήσει τον κανονικό άνθρωπο. Το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, το κλείσιμο των τραπεζών, η μείωση των συντάξεων που δεν ζητήθηκε από τους δανειστές, η υπερφορολόγηση οριζόντια των πάντων μας ζητεί να τα ξεχάσουμε. Την καθημερινή αναβλύζουσα διαφθορά με το χάρισμα εκατομμυρίων στους "ημετέρους" , με τους εισπράκτορες τύπου Πετσίτη, στη συνεχή προσπάθεια ποδηγέτησης και ελέγχου των ΜΜΕ και των άλλων εξουσιών του Κράτους. Μας ζητεί να τα ξεχάσουμε!

    Και για ποια κανονική Αριστερά μας μιλάει;

    Η φορολόγηση της Αριστεράς Κυβέρνησης, όπως προκύπτει από τις πρόσφατες ανακοινώσεις του Υπουργείου του αποκαλύπτουν τον "αγώνα" της κατά της μπουρζουαζίας: Τα έσοδα του Κράτους. προέρχονται 95% από την μεσαία  τάξη και μόνον 5% από τις ανώτερες εισοδηματικές τάξεις!!!

     Αλλά που είναι και τα νομοθετήματα κατά του λαθρεμπορίου του πετρελαίου και του καπνού;

    Επί τέσσερα χρόνια τα υπέσχετο στο Λαό.

    Που είναι τα ηθικά πλεονεκτήματα της Αριστεράς;

    Η Αριστερά του κ. Τσίπρα εχάθη στη γοητεία της ράβδου της Κίρκης.

    Και ο Λαός μας, μετά τόσες περιπέτειες, μετά  τόσους εμπαιγμούς, ήδη το κατάλαβε ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ τι σημαίνουν.

                                                     ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

"Το ηθικό πλεονέκτημα"

        Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε σαν μορφή διακυβέρνησης " πρώτης φοράς Αριστεράς". Η Αριστερά γενικά, έφερνε με τις γραφές και τα διανοήματα των διανοουμένων της, μια φανταστική θέσπιση της κοινωνίας, όπως την αναλύει ο Καστοριάδης στο ομότιτλο βιβλίο του, όπου πρόβαλε τις αξίες, το ήθος, το ύφος, την αισθητική και την κουλτούρα της Αριστεράς.

     Ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε από την αρχή, με ένα φανταστικό δόγμα, ένα ιδεολόγημα του δήθεν " ηθικού πλεονεκτήματος" που υποτίθεται ότι απολάμβανε στην πολιτική κονίστρα.

     Αυτό το δήθεν πλεονέκτημα  καίτοι το διασάλπιζε όλη την τετραετία  urbi et orbi  και το ενεφάνιζε ως μια ηθική ανωτερότητα που υποτίθεται ότι τον διακατείχε, δεν μπόρεσε να το δικαιολογήσει και πιο πολύ να το αποδείξει.

      Αντίθετα δεν σεβάστηκε την ιστορικότητα των πραγμάτων και των φαινομένων, αυτήν ακριβώς που ανέδειξαν σημαντικοί στοχαστές της Αριστεράς.

      Με το ιδεολόγημα αυτό του δήθεν "ηθικού πλεονεκτήματος" εξεδήλωσε έναν  απερινόητο βολονταρισμό, άρχισε να λέγει και να κάνει ότι του κατέβαινε, να επικρίνει τους πάντες για τα πάντα, να παραβιάζει κάθε αξία ήθους και αισθητικής, να κάνει το " δείνα" και το αντίθετο του.

      Να συνεργάζεται με την ακροδεξιά του Καμένου και συγχρόνως να το παίζει Σοσιαλδημοκράτης  στην Ευρώπη.

     Έπειτα έρχεται η ασυνέπεια. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί σκισίματος μνημονίων, περί "χορού" της Τρόικας  υπό τον ήχο ζουρνάδων, η ανατροπή του ΟΧΙ του  δημοψηφίσματος, η υπογραφή τρίτου μνημονίου κ.λ.π. απαξιώνουν την πολιτική και οπωσδήποτε την Αριστερά όπως  την εμφανίζουν.

     Διότι η συνέπεια ανάμεσα στον πολιτικό λόγο και την πολιτική πράξη και εν γένει συμπεριφορά εξυψώνεται ως κορυφαία ηθική αξία  στην αριστερή πολιτική. Δεν μπορείς άλλα να λες και άλλα να κάνεις, όπως λέει ο Λαός μας.

         Ο ΣΥΡΙΖΑ έφθασε στην εξουσία με την τακτική του Αριστερού Λαϊκισμού  του Ερνέστο Λακλάου. Αλλά ο Λακλάου λέει πώς να φθάσεις στην εξουσία. Δεν λέει ούτε ξέρει πώς να κυβερνήσεις. Αντίθετα προβλέπει ότι όταν κυβερνήσεις με τον αριστερισμό του θα χάσεις το Λαό σου.

     Γι΄αυτό ο Κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα του εδώ και κει και παντού. Δηλαδή είναι περιστασιακός εσμός με ολέθριες πολιτικές επιλογές ( δημοψήφισμα), με  αμφίσημες ενέργειες επίλυσης θεμάτων ( όπως το Σκοπιανό), που στην πορεία του δεν μπορεί κανένας να μην εντοπίσει τον ευτελισμό των αξιών, του ήθους και της αισθητικής.

      Πρόκειται περί πολιτικού σουρεαλισμού όπου "η πολιτική  γλώσσα έχει σχεδιαστεί για να κάνει τα ψέματα να ακούγονται αληθινά και τον φόνο σεβαστό, για να κάνει τον κοπανιστό αέρα να φαίνεται συμπαγής" όπως έλεγε και ο Τζώρτζ  Όργουελ από το 1946 ( Φάρμα των Ζώων).

     Αλλά δεν πρόκειται μόνον γι’ αυτά. Διότι "έχουμε" και την άποψη ότι "όσα λέγω δημόσια, δεν με δεσμεύουν" προσωπικά.  Προφανώς δεσμεύουν μόνο τους "άλλους". Έτσι ο καθημερινός λόγος ήταν πάντοτε εξαιρετικά αντιαισθητικός, διχαστικός, τοξικός, απαίσια υβριστικός, όπως ο πολακισμός.                                                                                    Εδώ είναι και η επέλευση του άδοξου τέλους του Συριζαικού "ηθικού πλεονεκτήματος",, την οποία επισφράγισε η προεκλογική πρακτική Τσίπρα, όπου επιχείρησε να εξαγοράσει τις ψήφους των πολιτών με δήθεν 13^η σύνταξη, επιδόματα και νομοθετικές αθλιότητες.

    Η μυθοπλασία αυτή πρέπει να δεχθούμε ότι προστάτευσε τον Τσίπρα για αρκετό καιρό, του έδωσε περιθώρια ανοχής, σε όλες παλινωδίες και κωλοτούμπες που έκανε. Αυτή η ανοχή ίσως τον αποθράσυνε περισσότερο. Γιατί ενώ τον βρίσκουμε όψιμο Ευρωπαϊστή και  διαπρύσιο κήρυκα του Ευρωπαϊκού ιδεώδες , δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την παράλληλη θαυμαστή θεματοφυλακή του για τον Βελουχιωτισμό!!!

    Αυτά, όμως δεν είναι πολιτικά παράδοξα, ούτε εντάσσονται στο παιχνίδι απεμπλουτισμένης  ηθικής στην πολιτική. Είναι και κάτι βαθύτερο στην περίπτωση της Συριζαίικης ηγεσίας. Είναι θέμα παιδείας και μάλιστα κλασσικής παιδείας που έπρεπε να έχουν οι πολιτικοί μας. Αντ΄αυτού, όχι μόνον είναι απαίδευτοι οι κυβερνήτες μας, αλλά ούτε έχουν δουλέψει για το μεροκάματο. Γι’ αυτό και είναι στερημένοι της στοιχειώδους αστικής ευγένειας που αποτελεί άρθρωση της γνήσιας λαϊκότητας, την οποία δεν έχουν.

     Η μυθοπλασία του ηθικού πλεονεκτήματος της Συριζαίικης Αριστεράς έπεσε με πάταγο. Το πολιτικό αυτό προϊόν καταχωρήθηκε στα ληγμένα προϊόντα. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό. Ελλείπει το θετικό, το δημιουργικό στοιχείο που θα γεννήσει το νέο. Οι έλληνες ψηφοφόροι, σχεδόν πάντοτε, τιμωρούν με την ψήφο τους αυτούς που απέρχονται, τους παλαιούς, για τα προηγούμενα , αλλά δεν προσχωρούν και σε αποδοχή και έγκριση των προτάσεων των επομένων.

     Και αυτό, σήμερα είναι κατανοητό. Διότι δεν έχουμε καλλιεργήσει τις αρετές εκείνες και δεν έχουμε παράσχει τις δυνατότητες που ταιριάζουν σε ελεύθερους ανθρώπους και σε μια ποιοτική δημοκρατία και μια κοινωνία που αξίζει κανείς να ζει και να πολιτεύεται.

     Σε μια "φωτεινή" Ελλάδα όπως μας προσκαλεί ο Κυριάκος. Μητσοτάκης και όπως ο Γ. Σεφέρης την ατενίζει από το "Ναυάγιο της Κίχλης": Για να μπορέσει "η χώρα του Ήλιου ν’ αντικρύσει τον ήλιο" και "η χώρα του ανθρώπου αντικρύσει τον άνθρωπο" για μια ακόμα φορά.

                                                                                 ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

    

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ 29 MAIOY 1453

                                                                                 

Τούτη την πένθιμη στιγμή, που της Πόλης μας η θύμηση κάποιο μνημόσυνο ζητάει, λόγια ταιριάζουν θλιβερά και κλάματα και θρήνοι.

Μα οι καρδιές είναι πέτρινες και οι βρύσες των ματιών μας άδειες. Θα πάρω δάκρυα δανεικά και μοιρολόγια ξένα. Από των σκλάβων τις καρδιές θα πάρω λίγη φλόγα και θα τα δώσω στο μικρό, μισόσβηστο καντήλι, που είναι για μας της Πόλης μας η θύμηση.

Θα το κρατήσω, έτσι για λίγο, όπως σβήνει τ’ όνειρο της Πόλης της Βασίλισσας, της σκλάβας, της λησμονημένης.

Με την βροντόφωνη κραυγή του Κ. Παλαμά, να γυρίσουμε τις σκέψεις σ’ εκείνο το θάμπος της Ιστορίας και στους θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, που ούτε Αγγέλου χέρι, ούτε σπαθί,           μα κάποιο δάκρυ των ματιών μας θ΄ αναστήσει.

Και η μοίρα των Ελλήνων, η Αθανασία του Ελληνικού Πνεύματος τραγουδιέται από την ανεπανάληπτη λύρα του Παλαμά στους αιώνες, που ακολουθούν την πτώση της Πόλης.

« Τ’ είναι τα δευτέρια που κρατάτε τα περγαμηνά, σεβαστά κοπάδια, που τραβάτε σα διωγμένα από κακοκαιριά;

Και σε τούτα τα βιβλία και στα μνήματα όλ’ αυτά, ποια διαμάντια, ποια σοφία ποιοι νεκροί, ποια κόκκαλα ιερά;

Κάτι σάλεψε, κυμάτισαν τα πλήθη, ξέσπασε φωνή και μου αποκρίθη:

-         Είν’ εδώ κλειστοί μεσ’ τα κιβούρια, μεσ’ τα τυλιγάδια είναι κρυμμένοι

-         για νεκρούς η πλάση ας μην τους κλαίει

-         Ω, οι πηγές oι αθόλωτες της Σκέψης, οι ασυγνέφιαστοι της Τέχνης Ουρανοί, οι Αθάνατοι κι οι Ωραίοι…»

                                                               ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΡΑΒΑΤΑΣ

            Ο Πρωθυπουργός Τσίπρας, καυχήθηκε στη Ρωσία ότι είναι ο μοναδικός ηγέτης που έχει μπει στα πιο σημαντικά φόρα του κόσμου... χωρίς γραβάτα! Και ότι αυτό, το θεωρεί ...κατάκτηση.

            Νομίζω ότι μια τέτοια καυχησιά, δεν συνιστά έναν σοβαρό πολιτικό ηγέτη και μάλιστα σε σοβαρή αποστολή της πατρίδας του. Προβάλλει ανόητα την επιτήδευση ενός ανοιχτού πουκάμισου, ενώ ο κόσμος και τα διεθνή φόρα έχουν υποστεί και ανεχθεί ένα σωρό εκκεντρικότητες.

            Αλλά ούτε κατάκτηση αποτελεί. Διότι πριν απ' αυτόν, πολλοί ηγέτες, χωρίς γραβάτες, αλλά με τις δικές τους ενδυμασίες, τοπικές ή επαναστατικές είχαν κάνει τέτοιες "κατακτήσεις".

            Τι να πούμε για τον Καντάφι που όχι μόνο επισκέφθηκε αγραβάτωτος όλα τα φόρα του κόσμου, αλλά στρατοπέδευσε με τη θερμαινόμενη βεδουϊνική σκηνή του, στο προαύλιο του μεγάρου των Ηλυσίων του Σαρκοζί!

            Το ίδιο ισχύει και για τον Φιντέλ Κάστρο στη Γ. Συνέλευση του ΟΗΕ (1960), όπως και για τον Τσε Γκεβάρα στη Γ.Σ. του ΟΗΕ (1964).

            Το ίδιο πολύ παλιότερα είχε συμβεί στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού (1918-1919) όταν ο βασιλιάς Νικόλαος του Μαυροβουνίου εμφανίστηκε με τη στολή βαλκάνιου αρματολού-κλέφτη μαζί!!!

            Κανένας τους ποτέ δεν το θεώρησε επίτευγμα.

            Έτσι, όμως, ο Πρωθυπουργός αποκάλυψε ότι δεν πρόκειται για αντισυστημική συμπεριφορά, αλλά: για επιτηδευμένη ενδυματολογική έλλειψη γραβάτας, την οποία θέλησε να προβάλει στη θέα του ανοικτού του πουκάμισου.

                                                Για μιας πεντάρας νιάτα,

                                                  πούλησε τη γραβάτα...

                                        

                                                                                                  ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ

            Το  πρόβλημα των Γάλλων πολιτών, δεν είναι η αύξηση της τιμής της βενζίνης. Αυτό είναι η αφορμή.

            Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο απ' ότι παρουσιάζεται στην παρούσα κατάσταση.

            Η Ευρώπη και τα Ευρωπαϊκά όργανά της δεν κατόρθωσαν να αποφύγουν την ιλιγγιώδη αύξηση των ανισοτήτων σ'αυτά τα τελευταία σαράντα χρόνια της λεγομένης "ελευθέρας αγοράς", τη συρρίκνωση των κοινωνικών υπηρεσιών υπό το "δόγμα" ότι "κάνουμε οικονομία" και την επιβολή λιτότητας, χωρίς πρόβλεψη πέρατος, τη φυγή των επιχειρήσεων με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας σε ολόκληρες περιοχές, την εργασιακή επισφάλεια που μειώνει τους μισθούς και αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις  και το "ξεπούλημα" στους ιδιώτες του δημόσιου πλούτου και των υποδομών.

            Παράλληλα ενοχοποιούνται οι συνταξιούχοι που κατηγορούνται ότι ζουν καλά, εις βάρος και με έξοδα των εργαζομένων κ.λπ.

            Δηλαδή στη Γαλλία, έχει αλλάξει δραματικά το χάσμα ανάμεσα στον κατώτερο και τον ανώτερο μισθό. Η ιδέα της ισότητας στη Γαλλία, παίζει πάντοτε τεράστιο ρόλο. Γι'αυτό, η φράση "χρήματα δεν υπάρχουν" για αύξηση του κατώτερου μισθού, βρίσκει εχθρικά ώτα.

            Έπειτα, ένα πολύ μεγάλο μέρος της Γαλλικής κοινωνίας θεωρεί ότι αποτελούν πρόσχημα οι κανονισμοί της ΕΕ και το ευρώ για την εξατομίκευση της κοινωνίας, την αποδόμηση του κράτους, την καταστροφή του πνεύματος της αλληλεγγύης και την μείωση της εθνικής κυριαρχίας.

            Δηλαδή βλέπουν ότι η χώρα τους, έχει παραδώσει τους μοχλούς του δημοκρατικού ελέγχου και την άσκηση της πολιτικής (νόμισμα, δημοσιονομική πολιτική, δημόσιες επενδύσεις, κατευθυνόμενος και εγκρινόμενος προϋπολογισμός κ.λπ.) στην "Ολιγαρχία" της ΕΕ.

            Έτσι, το μόνο που μένει να ρυθμισθεί από την "εσωτερική" πολιτική, είναι η αύξηση των φόρων και η πίεση στους μισθούς, στις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές.

            Το χάσμα αυτό διευρύνεται  μεταξύ λαού της περιαστικής και παραδοσιακής Γαλλίας και των προτεραιοτήτων που επιβάλλουν οι κώδικες και η κουλτούρα της ΕΛΙΤ της ΕΕ. Υπάρχουν, στην βάση της Γαλλικής κοινωνίας, αποστάσεις πολιτισμικές και ταξικές, χωρίς να παραβλέπονται και οι γεωγραφικές, που έχουν δημιουργήσει σεισμικό ρήγμα, έτοιμο να εξελιχθεί σε σεισμική ακολουθία.

            Ο ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ

            Η αποτυχία των παραδοσιακών κομμάτων, άνοιξε το δρόμο στον πρόεδρο Μακρόν για την εξουσία. Τα διεθνή λόμπι επέβαλαν την υποψηφιότητά του και μάλιστα όντος μειοψηφικού υποψηφίου, με ιστορικό χαμηλό στον πρώτο γύρο των εκλογών. Εκ των υστέρων και εκ των ενόντων, υπό την εύνοια του μεγάλου τραπεζικού κεφαλαίου, στο δεύτερο γύρο έφτιαξε ένα κόμμα.

            Υποσχέθηκε βαθιές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό και στην Ευρώπη. Πήγε στην Ευρώπη και οι προτάσεις του απερρίφθησαν από τον Ολλανδo- γερμανικό άξονα. Γύρισε στο εσωτερικό, με τις γνωστές φοροεπιβαρύνσεις.

            Κάτω από τις υφιστάμενες συνθήκες που ανεπτύχθησαν, η κοινωνική έκρηξη ήταν για όλους αναμενόμενη, πλην του Μακρόν! Φαίνεται ότι ενήργησε με τρόπο αλαζονικό, υπερεκτιμώντας τις προσωπικές του δυνατότητες και αποφεύγοντας να εξηγήσει σωστά και επαρκώς τα επιβληθέντα νέα επώδυνα μέτρα στο Λαό, που μόνον φιλολαϊκά δεν ήταν. Αλλά ακόμη, από ανεξήγητο προσωπικό εγωισμό δεν απόκρυψε- ιδιαίτερα από ταξίδια του στο εξωτερικό- μια "μοναρχική περιφρόνηση" στους συμπολίτες του.

            Αυτά όλα ήσαν αρκετά, για να πιάσει φωτιά η πυριτιδαποθήκη που περίμενε. Και το χειρότερο: εβλήθη κατ' ευθείαν, κατά πρόσωπο ο Μακρόν, γιατί δεν έχει πίσω του κανένα παραδοσιακό κόμμα να απορροφήσει τους λαϊκούς κραδασμούς. Έτσι, ως "Πρόεδρος των πλουσίων", δέχτηκε όλο το βάρος των κίτρινων γιλέκων.

            Και αυτή τη φορά δεν προκάλεσαν τον ξεσηκωμό τα παραδοσιακά κόμματα, ούτε έγινε στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, όπως τον Μάη του '68, αλλά στις λεγόμενες καλές συνοικίες των πλουσίων.

            Και αυτή τη φορά, το κίνημα αυτό διαμαρτυρίας δεν είχε αντιπροσωπευτική ηγεσία, αλλά καθοδηγείτο από SMS. Ο Πρόεδρος δεν έχει συνομιλητές στην ηγεσία του κινήματος, γιατί δεν υπάρχει.

            Αλλά σ'αυτή την εκρηκτική κινητοποίηση των μαζών, αναδείχθηκε και ένα άλλο χάσμα, πολύ μεγάλης σημασίας.

            Αναδείχθηκε μια κοινωνία που προβάλλει ένα μέλλον τριάντα-πενήντα χρόνων, παραγωγικής και ενεργειακής διαδικασίας και μια άλλη, η μεγαλύτερη, που βλέπει το άμεσο μέλλον, το επείγον, το τέλος της εβδομάδας και του μηνός. Το σύνθημα των κίτρινων γιλέκων ήταν:  «Εμείς μιλάμε για το τέλος του μήνα κι εσείς για το τέλος του κόσμου».

            Χαοτική η διαφορά. Γιατί συνοδεύεται και από δυσπιστία των πραγματικών προθέσεων του Προέδρου και ότι δηλαδή, ο οικολογικός φόρος 9% είναι προσχηματικός.

 Το πραγματικό θέμα ανησυχίας είναι τα δημόσια οικονομικά και το χρέος, που απαιτούν φορολογική αφαίμαξη.   Όλα τα άλλα, αποτελούν αδέξια πολιτική μεταμφίεση.

            Τη βελτίωση  της ζωής τους, την θέλουν "εδώ και τώρα", όπως ήταν το σύνθημα του Μάη '68. Δεν μπορεί να παραπέμπεται σε άλλους χρόνους, σ' ένα μέλλον που δεν ενδιαφέρει και οπωσδήποτε δεν μπορεί να έχει επαφή με το σήμερα. «Η μεταρρυθμιστική ΕΛΙΤ παράγει και διανέμει εικόνες του μέλλοντος», αλλά οι εικόνες αυτές δεν έχουν νόημα σήμερα και είναι προσβλητικές της νοημοσύνης τους.

            Τελικά, αυτό που ζητούν τα κίτρινα γιλέκα, σε μια έκφραση ευρωσκεπτικισμού είναι: να ανακτήσει η χώρα εκείνους τους μοχλούς της δημοκρατικής της διαδικασίας και ύπαρξης, που έχει παραδώσει στην ΕΛΙΤ της ΕΕ.

                                                                                                ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ

            Όπως απεκάλυψαν οι εφημερίδες, ο κ. Μαν. Πετσίτης, ο γνωστός πλέον σερβιτόρος, εδήλωνε ετησίως ως εισόδημα του 4.911 €.

            Ο εκπληκτικός αυτός νέος, κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να έχει εισοδήματα ύψους 204.160 €, προερχόμενα από έναν κύκλο επιχειρηματιών, φιλικών προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

            Συγκεκριμένα το 2015 έλαβε από την Ionios Financial (τελεί ήδη υπό εκκαθάριση) 17.500 €.

            Το 2016 εδήλωσε απολαβές 72.639 € από την εταιρεία Ελληνικά Λιπάσματα και Χημικά ELFE (Λαυρεντιάδης), 45.935 € από την ΑΛΦΑ Δορυφορική Τηλεόραση (Κοντομηνάς), 32.500 € από την TAF Sports Marketing (Ντέρης, πουλάει και αγοράζει δικαιώματα αθλητικών διοργανώσεων), 28.000 € από την Forthnet, 20.032 € από την D-Project (εταιρεία παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών) και 5.000 € από την ΙΚΕ με την επωνυμία LMI.

            Οι συνολικές απολαβές της διετίας 2015-16 ανέρχονται σε 221.660 €, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ.

            Το 2017 η ELFE αύξησε την αμοιβή του στα 128.500 € (αύξηση 65%) και οι ετήσιες απολαβές του από τις υπόλοιπες "υπηρεσίες" του στην Forthnet και την TAF ανήλθαν στα 219.000 €.

            Είναι φανερό ότι ο "σερβιτόρος", ούτε είχε τις γνώσεις για παροχή εξειδικευμένων εργασιών στις άνω επιχειρήσεις, ούτε υπήρχε χρόνος που να επαρκούσε για παροχή αυτών των υπηρεσιών.  Ο άνθρωπος, δεν ήταν πραγματικά εργαζόμενος.

Ήταν απλώς εισπράκτορας...

                                                                                                  ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΤΟΥΣΕΡ

            Ο περιορισμένης έως ανυπάρκτου παιδείας κ. Τσίπρας, επικαλέστηκε τον Μαρξιστή Γάλλο φιλόσοφο Αλτουσέρ. Είπε στις 14-12-2018 στο Παλαί Ντε Σπορ: «Η Ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Και είναι αλήθεια αυτό που είπε κάποτε ο Αλτουσέρ:

 Η Ιστορία διαρκεί πολύ."»

            Η παραπομπή αυτή έγινε για να ενισχύσει τον ισχυρισμό του ότι εδώ, άρχισε η σταδιακή επάνοδος στην ευημερία και δεν πρέπει να βιαζόμαστε, μια και οι βελτιώσεις δεν γίνονται αστραπιαία, "όπως είπε ο Αλτουσέρ".

            Αλλά αυτή η φράση δεν έχει καμία σχέση, με την υπομονή που απαιτείται για να ευδοκιμήσουν οι αγώνες της Αριστεράς. Και καλά ο Τσίπρας δεν ξέρει. Εκείνοι που του το' γραψαν δεν είχαν φιλότιμο; Τόσο αδίστακτοι αμοραλιστές είναι; Δεν σεβάστηκαν έναν Πρωθυπουργό που θα μπορούσε, όπως και έγινε, να εκτεθεί δημόσια;

            Ο Αλτουσέρ στο βιβλίο του "L' avenir dure longtemps”(Το μέλλον διαρκεί πολύ), (το μέλλον, το μετέτρεψαν αυθαίρετα σε ιστορία) λέγει: «Γράφω αυτό το βιβλίο, Οκτώβριος 1982, βγαίνοντας από μια τρομερή δοκιμασία... διότι στραγγάλισα τη γυναίκα μου, που ήταν τα πάντα για μένα». Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1990, μετά το θάνατό του.

            "Το μέλλον", λοιπόν, που "διαρκεί πολύ", έχει να κάνει με τη διαχείριση των τύψεων του Αλτουσέρ κατά τη διάρκεια του υπολοίπου χρόνου της ζωής του και την αναζήτηση της ερμηνείας για τη "σφοδρή και απρόβλεπτη κρίση φρενών" που τον οδήγησε στη δολοφονία. Δηλαδή θα μπορούσε να πει κανείς εύστοχα ότι: το βιβλίο αυτό αποτελεί διερεύνηση του κόσμου της τρέλας, από ένα φιλόσοφο που έπεσε θύμα της.

            Ευτυχώς, ο κ. Πρωθυπουργός έπεσε θύμα, μόνον των αδίστακτων λογογράφων του!

            Για την ιστορία, που δεν διαρκεί, υπενθυμίζουμε ότι: μαθητής του Αλτουσέρ και της τρέλας του, ήταν και ο δικός μας Νίκος Πουλαντζάς, της Ανανεωτικής Αριστεράς, που αυτοκτόνησε στο Παρίσι εκείνον τον καιρό.

            Αλλά το δίδαγμα είναι ότι αυτή η αριστερά, δεν ορρωδεί προ παραποιήσεως και παρερμηνείας τίτλων και καταστάσεων, αρκεί να βολεύει την κομματική της τακτική.

                                                                                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΛΗΘΗ

Μυρίζοντας τον πολιτικό αέρα, που φέρνει όπως φαίνεται ταχύτερα τις εκλογές, διαπιστώνω ότι αυτή τη φορά θα ταλαιπωρηθεί η λήθη.

Μη αποκρυπτόμενη είναι η προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας, ώστε τα έργα και ημέρες της, να περιπέσουν στη λήθη.

Διαπιστώνω μια υπαρξιακή αγωνία των κυβερνώντων να εγκαταστήσουν τη λήθη. Θέλουν να ξεχασθούν όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια από το Συριζαίϊκο συγκρότημα..

Θέλουν μερική υπόσταση της λήθης. Την θέλουν ακρωτηριασμένη. Θέλουν να παραμορφώσουν την εμπειρία του πραγματικού, με το δικό τους επιθυμητό άλμα.

Θέλουν να ξεχαστεί ●το οργανωμένο ψεύδος, ●η συνειδητή παραποίηση του υπαρκτού κόσμου, ● η καταπάτηση της κοινής λογικής, ●η προσβολή και●η ταπείνωση των ανθρώπων.

Τί σκέπτεσθε;

Θα ανεχθούμε και αυτή τη φορά τον υποβιβασμό της νοημοσύνης μας;

Θα ανεχθούμε τη διαστροφή και παραποίηση του υπαρκτού;

                                                                                      ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Ο Λακλάου και ο ΣΥΡΙΖΑ

            Ο Ερνέστο Λακλάου (Αργεντινός), άσκησε κριτική στον παραδοσιακό Μαρξισμό και καθώς γράφει στο βιβλίο (που έγραψε με τη σύντροφό του Σαντάλ Μουρ), θωρεί αυτόν ότι δεν αποτελεί κατάλληλο εργαλείο για την ανάλυση του σύγχρονου κόσμου. Πιο συγκεκριμένα εναντιώθηκε στον οικονομισμό και στην ταξική αναγωγή των ορθοδόξων μαρξιστών (Post-marxm without apologies, 1987). Γι' αυτό και κατατάσσεται στους αριστερούς μεταμαρξιστές φιλοσόφους.

            Συζητείται στους κύκλους της Αριστεράς, η "θεωρία του λόγου" που εντάσσεται σε ευρύτερα ρεύματα, όπως ο μεταστρουκτουραλισμός και ο μετα-μαρξισμός (Σχολή του Έσσεξ) και είναι ιδιαίτερα γνωστός για τη θεωρία του για τον Λαϊκισμό.

            Θεωρεί ότι ο Λαϊκισμός, ως όρος δεν έχει a priori θετικό ή αρνητικό πρόσημο, αλλά αξιολογείται στην πορεία του (ίδε βιβλίο του: "On populist Reason", 2005). Αλλά στο βιβλίο του "Η Αριστερά στην Ευρώπη πρέπει να γίνει πιο λαϊκίστικη", αξιολογεί θετικά τον αριστερό λαϊκισμό και αρνητικά τον δεξιό λαϊκισμό, φέρνοντας παράδειγμα τη δικτατορία του Περόν στην Αργεντινή, που υπήρξε βίωμά του.

            Ο Λακλάου όρισε τον αριστερό λαϊκισμό ως: «μία νέα μορφή ριζοσπαστικής δημοκρατίας, μία εξέγερση πολιτικά απάτριδων μαζών, ενάντια στην κυριαρχία διεφθαρμένων οικογενειών και ΕΛΙΤ».

            Επρέσβευε, με την κοόρτη του Έσσεξ, ότι ο λαϊκισμός καθ' εαυτός, δεν είναι κακός ούτε αντιδημοκρατικός, αλλά είναι αναγκαίο στοιχείο προκειμένου να "κατασκευαστεί" ο Λαός. (Τα περί στοιχείων, στιγμών, λόγου, αναγωγής, συνάρθρωσης, κομβικών σημείων, εξάρθρωσης κ.λπ., αναφέρονται στη "θεωρία του λόγου".)

            Εκεί γίνεται εις βάθος αναφορά για την "ενδεχομενικότητα", δηλ. την ειδική μορφή που παίρνει ένα σύστημα σχέσεων ετερογενών στοιχείων, που είναι στο "παιχνίδι" της ....., το οποίον δεν οδηγεί σε κάποιο τέλος και για το οποίο «δεν υπάρχει κάποια προδιαγεγραμμένη κινητήριος δύναμη της ιστορίας, παρά μόνον η ενδεχομενική δυναμική της διαλεκτικής».

            Γι' αυτό ο αριστερός λαϊκισμός δεν έχει κάποια ιδεολογία. Είναι ο θρίαμβος του τακτικισμού, επισημαίνει ο καθηγητής Α. Πανταζόπουλος του ΑΠ.Θ.

            Εργαλειοσκοπεί τα κοινωνικά αιτήματα, δεν έχει αναστολές. Δεν έχει όρια που θα φθάσει. Εξάπτει τα κοινωνικά πάθη, δεν τον ενδιαφέρουν οι θεσμοί, ο κυνισμός του ψυχρός και αδίστακτος δεν υπολογίζει ούτε τις ατομικές ελευθερίες. Κι αυτές περιστέλλονται προ της εξουσιολογολαγνείας του.

            Στοχεύει συστηματικά και επίμονα στην κοινωνική διαίρεση:● "Λαός" vs "ΕΛΙΤ", δηλ. λαός κατά του κατεστημένου, ●φτωχοί κατά πλουσίων, εμφυλιοπολεμική πάντα η διάθεση. Οι άλλοι είναι προδότες, πουλημένοι στους ξένους.

            Η βία είναι συστατικό στοιχείο της πάλης του λαϊκισμού. Δεν είναι μόνον σωματική, αλλά λεκτική και ιδεολογική.

            Ας θυμηθούμε τα αντίστοιχα του Τσίπρα, για περιγραφή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου: «Μαύρο μπλοκ, μαύρη πολιτική, μαύρη προπαγάνδα».

            Οι υπουργοί της ήσαν: προδότες, εθελόδουλοι, γερμανοτσολιάδες, ενώ για τους εαυτούς τους κρατούσαν το φωτοστέφανο του ηθικού πλεονεκτήματος.

            Δεν υπήρχε πολιτική αντιπαράθεση, αλλά εξόντωση των αντιπάλων.      Το απόλυτο σύνθημα «ή ΕΜΕΙΣ ή ΑΥΤΟΙ», με το οποίο ήρθαν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία  ήταν έμπλεο διχασμού και φανατισμού,

            Ο Λαϊκισμός αυτός λειτουργεί ως μονόδρομος για την εξουσία. Μόνον αυτήν βλέπει. Γι' αυτήν, δίνει και κάνει τα πάντα.

            Με το Λαϊκισμό ΔΕΝ υπάρχει συναίνεση. Ούτε την επιδιώκει, ούτε τη θέλει. Η κυβερνητική τακτική το επιβεβαιώνει. Σε όλα τα θέματα. Οικονομικά, εργασιακά, εθνικά κ.λπ.

            Εάν εμφανισθεί προς στιγμή με διάθεση συναίνεσης, δεν πρόκειται για αληθινή πρόθεση συναίνεσης. Είναι τακτικισμός, για να περισώσει ό,τι μπορέσει από την εξουσία.

            Έχει και μια ευοίωνη πρόβλεψη ο Λακλάου: «Όταν ο φορέας του λαϊκισμού ασκήσει πολιτική, αργά ή γρήγορα, θα στρέψει εναντίον του τις ομάδες που τον στήριξαν».

            Κάποια στιγμή ο Λαϊκισμός έχει τα όριά του.

                                                                        

                                                                                                  ΓΙΑΝ.ΚΟΣ