Την απολίτιστη πολιτική έναντι του κορωνα-ιού της βόρειας Ευρώπης και την συνειδητή επιλογή του κριτηρίου, της υπέρ «της αξιοπρέπειας ενός καλού θανάτου», με στόχο τη σωτηρία της οικονομικής δραστηριότητας, μας βεβαιώνουν και δυο Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίων της Ολλανδίας και Γερμανίας, την οποία και επιδοκιμάζουν!!!
Γι’ αυτούς, το φιλοσοφικό δίλημμα: Ανθρώπινη ζωή ή κοινωνικοοικονομική αξία του ανθρώπου, δεν υπάρχει. Προέχει, η οικονομική αξία του ανθρώπου!
Θεωρούν ότι υπάρχουν αξίες πέραν από την βιολογία του ανθρώπου, αξίες χωρίς συναίσθημα αλλά και χωρίς «αλτρουιστική στρατηγική», όπως οι ίδιοι διατυπώνουν.
Είναι φανερό ότι η άποψη αυτή, δεν σέβεται τον άνθρωπο ως βιολογικό ον, ως αυταξία. Διότι πέραν της φιλοσοφικής θεώρησης του θέματος, δεν στερούμεθα του εμπειρικού κριτηρίου της αξίας της ζωής, ατομικά και ιστορικά.
Διότι και οι κύριοι που διατυπώνουν αυτές τις κρίσεις, είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν θα δεχόταν την θανάτωση του παιδιού του, για να ζήσει η υπόλοιπη οικογένεια με οικονομική άνεση.
Διότι για το «καλό» της ανθρωπότητας και των σκοπών, που έθετε η περίσταση- έγιναν χωρίς καμία καλυτέρευση- χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρωποθυσίες την εποχή της τρομοκρατίας στη Γαλλική Επανάσταση, την εποχή των θρησκευτικών διωγμών με τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και τις Ιερές Εξετάσεις, με την Ρωσική Επανάσταση στη Σοβιετική Ένωση και σήμερα με την Ισλαμική τρομοκρατία σε όλο τον κόσμο.
Διότι σήμερα, πολλά κράτη στη Βόρεια Ευρώπη, περιλαμβανομένης και της σοσιαλιστικής Σουηδίας, θεωρούν ότι η οικονομία, έχει περισσότερη αξία από τον άνθρωπο και καταδικάζουν τους ανθρώπους σε θάνατο, για το «καλό» της οικονομίας!
Οι σημερινοί βορειοευρωπαίοι , βρίσκονται σε σύγχυση. Ορθολογιστική, Συναισθηματική και Απολογητική.
Ομιλούν περί «ωφελιμιστικής στρατηγικής», αλλά η ωφέλεια που προκύπτει, είναι καθαρά οικονομική, ενώ ο ωφελιμισμός- ως φιλοσοφική θεώρηση- αφορά στην ηθική της ωφέλειας, που είναι η αύξηση της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Η ωφέλεια αυτή, δεν έχει καμία σχέση με το οικονομικό συμφέρον, ούτε προτρέπει με μονομανία, στην «ενάρετη συμπεριφορά, χωρίς συναισθηματική εμπλοκή».
Ο ωφελιμισμός αποτελεί σύγχρονη κοινωνικοφιλοσοφική έκφραση της Επικούρειας φιλοσοφίας, η οποία έχει ως στόχο την ευδαιμονία κάθε ανθρώπου μέσω της σωματικής και ψυχικής ισορροπίας (σώματος και ψυχής). Αυτό ακριβώς παραδέχονται και οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της φιλοσοφικής αυτής θέσης, ο Τζέρεμι Μπένθαμ και ο Τζον Στιούαρτ Μιλ.
Η Επικούρεια φιλοσοφία, συμπυκνώνει όλα τα κύρια χαρακτηριστικά του σύγχρονου Ανθρωπισμού, όπως: η φιλία, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ελεύθερη βούληση κ.λ.π.
Αυτά, όμως τα χαρακτηριστικά, είναι τα καλύτερα συστατικά του Χριστιανισμού, όπως αποδέχονται οι Χριστιανοί ουμανιστές της Αναγέννησης: Έρασμος, Τόμας Μορ και Πιέρ Γκασαντί.
Εδώ και πάλι συναντάται το Ελληνικό πνεύμα, με τη Χριστιανική διδασκαλία, ώστε να επιβεβαιώνεται η άποψη περί Ελληνικού και Χριστιανικού πολιτισμού.
Είναι παρήγορο ότι η σημερινή Ελληνική Πολιτεία, υπηρέτησε τις αξίες του Ανθρωπισμού, του ορθολογισμού και της Επιστήμης. Απέδειξε ότι πραγματική ηθική, είναι αυτή που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και θεραπεύει με σεβασμό τις ανάγκες και τις αδυναμίες του, για να επιτύχει την ευδαιμονία του και όχι να τον θυσιάσει, χάριν της Οικονομίας.
Οι Έλληνες της κλασσικής Αθήνας, θεωρούσαν την πνευματική καλλιέργεια, ως αναπόσπαστο συστατικό της ανθρώπινης υπόστασης και εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο όρος «ανθρωπισμός».
Τότε που είπε ο Αρίστιππος: «Καλύτερα να είναι κάποιος ζητιάνος, παρά απαίδευτος. Διότι ο ζητιάνος χρειάζεται πράγματα, ενώ ο απαίδευτος ανθρωπισμό».
ΓΙΑΝΚΟΣ
