Τούτη
την πένθιμη στιγμή, που της Πόλης μας η θύμηση κάποιο μνημόσυνο ζητάει, λόγια
ταιριάζουν θλιβερά και κλάματα και θρήνοι.
Μα
οι καρδιές είναι πέτρινες και οι βρύσες των ματιών μας άδειες. Θα πάρω δάκρυα
δανεικά και μοιρολόγια ξένα. Από των σκλάβων τις καρδιές θα πάρω λίγη φλόγα και
θα τα δώσω στο μικρό, μισόσβηστο καντήλι, που είναι για μας της Πόλης μας η
θύμηση.
Θα
το κρατήσω, έτσι για λίγο, όπως σβήνει τ’ όνειρο της Πόλης της Βασίλισσας, της
σκλάβας, της λησμονημένης.
Με
την βροντόφωνη κραυγή του Κ. Παλαμά, να γυρίσουμε τις σκέψεις σ’ εκείνο το
θάμπος της Ιστορίας και στους θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, που ούτε Αγγέλου
χέρι, ούτε σπαθί, μα κάποιο
δάκρυ των ματιών μας θ΄ αναστήσει.
Και
η μοίρα των Ελλήνων, η Αθανασία του Ελληνικού Πνεύματος τραγουδιέται από την
ανεπανάληπτη λύρα του Παλαμά στους αιώνες, που ακολουθούν την πτώση της Πόλης.
« Τ’ είναι τα δευτέρια που κρατάτε τα
περγαμηνά, σεβαστά κοπάδια, που τραβάτε σα διωγμένα από κακοκαιριά;
Και
σε τούτα τα βιβλία και στα μνήματα όλ’ αυτά, ποια διαμάντια, ποια σοφία ποιοι
νεκροί, ποια κόκκαλα ιερά;
Κάτι
σάλεψε, κυμάτισαν τα πλήθη, ξέσπασε φωνή και μου αποκρίθη:
-
Είν’
εδώ κλειστοί μεσ’ τα κιβούρια, μεσ’ τα τυλιγάδια είναι κρυμμένοι
-
για
νεκρούς η πλάση ας μην τους κλαίει
-
Ω,
οι πηγές oι
αθόλωτες της Σκέψης, οι ασυγνέφιαστοι της Τέχνης Ουρανοί, οι Αθάνατοι κι οι
Ωραίοι…»
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
